Tarihe yazılmış şanlı bir destan.
Ta Orta Asya’dan gelenleriz biz.
Okuyan bir daha okuyor baştan.
Yunus’un kaleminde şiiriz biz.
Ne fark eder ki; Lazı, Kürdü, Türk’ü…
Her ırk birbiriyle kardeşti çünkü.
Asırlarca devam etti bu türkü.
Hep bir ağızdan söyleyenleriz biz.
Epey eskidir bu kültürün yaşı.
Anımsatırız bir mozaik taşı.
Sevmeye sebep değil, gözde kaşı.
Gönülden, gönülleri sevmişiz biz…
Kardeşiz derdi hep, Ahmed’i Hani.
Benimseyip bizde olmuşuz kâni.
Kandan öte olan bir bağ var yani.
Hepimiz Âdem’den gelenleriz biz.
Çanakkale’deydik, omuz omuza.
Bugünde böyle, bak! On Beş Temmuz’a
Kim nasıl çıkabilir yolumuza.
Topu, tüfeği, tankı korkuttuk biz…
Batı mültecilere örerken sur.
İnsan hakları bizde arardı kusur!
Çelme takan kendini sanır cesur!
Kapımızı gelene açarız biz.
Yüzyıllarca yaşamanın formülü.
İnsanı yaşatmaktır hoşgörülü.
Büyük hazine ki, gönülde gömülü.
Açmasını bilene cevheriz biz.
Mısralarım son bulurken burada.
‘Müminler kardeştir’ diyor Kur-an’da
Tek duâmdır, olalım bir arada.
Gelin bir daha kucaklaşalım biz.
Hasan KACIR
Ince dokunuş ve nüktelerle dolu bu şiir adeta gönüllere atılmış güçlü köprülerdir.
Muhlis Hocam, incelik gerektiren bir düşüncenin, birer inci tanesi timsali değerinde olan kelimeleriniz için çok teşekkür ediyorum.