Balıklar içinde bulundukları ortama göre büyürler. Mesela bir köpek balığı cinsi olan pengasuslar buna en iyi örnektir.
Aynı gün yumurtadan çıkan iki pengasus biri 10 tonluk diğeri 100 litrelik bir akvaryuma konulmuş olsa, aynı şartlarda beslenseler dahi küçük akvaryumdaki balığımız diğerine göre cüce nispetinde kalacaktır.
Hele bir de pengasusumuzu 10 tonluk bir akvaryum yerine, doğal yaşam alanları olan bir nehire salarsak balığımızın daha da büyüdüğüne şahitlik edebiliriz.
Bu bilgiyi öğrendiğimde sebepsizce dönüp kendi akvaryumuma baktım.
Ve düşündüm ki:
İnsandan başka canlıları genellikle boyutlarına bakarak sınıflandırıyoruz.
Bizi sınıflandıran şey ise; kimi zaman aklımız, kimi zaman hayal gücümüz ya da hislerimiz, çalışma azmimiz, eğitim seviyemiz vs. vs.
Madem aklımız, hislerimiz, hayallerimiz ile sınıflandırılıyoruz. Demek ki bizim de içinde bulunduğumuz akvaryumdaki büyüme orantımız bu yönlerimizle olmalıdır.
Dört yanımı çevreleyen kalın duvarlı akvaryuma bir kere daha baktım…
Aklımın sınırlarına,
Hayallerimin sınırlarına…
Ah, benim akvaryumda sıkışıp kalmış zavallı düşüncelerim, hislerim, hayallerim!…
Gündelik hayatımı kaç metre kare içerisinde geçiriyorum?
Kimlerle hem/hâlim?
Bence kaç kelime bildiğimin bilgisine bile sahip değilim.
Kitaplar bizi bir yere kadar değiştirir belki…
Eğitim durumumuz ise çoğu zaman kağıt üzerinde yazılandan ibaret…
Hayal gücüm yoksa, okuduğum kitaplar kelime hafızamı güçlendirmekten öteye gitmez ki?
Ne düşündüğüm nerede olduğumla doğru orantılı..
Kimin kelimeleri kulaklarımı dolduruyorsa ben ancak o kadarım işte…
Hayal işte…
1700’lü yıllarda “semanın yollarını Tillo’nun sokaklarından daha iyi bilirim” diyen İbrahim Hakkı hazretleri ile aynı akvaryumda yaşamayı isterdim.
500 yıl sonra camisini onarmaya gelen mühendise not bırakmayı akıl eden Sinan’la aynı akvaryumda…
Sonra:
Ufkumun sınırlarını belirleyen her şeyin kendi seçimlerim olduğuna kanaat getirdim.
Ve dedim ki:
Kiminle olacağına sen karar verirsin ama ne olacağına seçtiğin çevren karar verecektir.
