Havalar iyice ısınmaya başladı. Ülkemizin en ücra yerlerindeki piknik alanları bile mangal aşkıyla yanıp tutuşanlarımızın (yani neredeyse hepimizin) istilası altına girdi bile çoktan. Bahaneyle, yine oturduğum yerden bir konu hakkında kafa ütülemek istiyorum.
Spor tutkunu değiliz, tamam; ama hareketin en ufağına bile tahammülümüz yok sanırım. Evde oturup durduğumuz yetmezmiş gibi piknik alanlarında da tek yaptığımız bu.
Bakıyorum, pikniğin başından sonuna kadar sadece mangal ve masa arasında turluyoruz. Evdeki mutfak ve salon arasındaki mesafenin fazlasını yürümek, doğal ortamda da işimize gelmiyor. Eylem(sizlik) aynı, sadece manzaramızı değiştiriyoruz. Ormanda 15-20 dakika olsun yürüyüş yapmaya mecalimiz yok. Biraz gezip dolaşsak ve yaratılan güzellikler üzerinde biraz düşünsek olmaz mı, sadece ufak bir emek karşılığında? Maalesef olmaz!
Emek; en çok değer verdiğimizi iddia edip en az umursadığımız şey. Aynı ekmek gibi. Yerde bulunca öper başımıza koyarız ama yıllık ekmek israfında bütün gayrimülislim ülkeleri geride bırakırız. Çalışanın hakkıyla ilgili özlü söz, rivayet vb. birçok düstura sahibiz ama ilk fırsatta harcadığımız, ötelediğimiz şey olur alın teri.
Kıpırdamamız gerekiyor. Tam da tabiatın her zerresiyle uyandığı bu aylarda biz de katılalım bu kervana ve harekete geçelim; çünkü rutin ve hareketsiz bir hayat insan ruhu için kanserden farksız. İyiliği arzulayarak yaptığımız bir doğa yürüyüşünün bile bize katacağı çok şey var halbuki.
Kapak görüntüsü Candarlı Köyü’nün (Bursa – İznik) girişinden. Komformizmin doruklarında bir kardeşimizin eseri bu, piknik alanında oturma takımı. Karikatür gibi. Birkaç sene öncesine ait, heveslenip giderseniz artık orada değil, açık havada ömrü sınırlı tabi.
Hüseyin Mecit BEŞİK
Yazmak iyi geliyor. Müziğe ve şiire ilgim var. İşim dışında herhangi bir alanda uzmanlığım yoktur. Yazılarım sadece birer yorum, çok da anlam yüklemeyiniz. Aslen Erzurum, doğma büyüme Ankaralıyım. Gazi Üniversitesi Kamu Yönetimi Bölümü mezunuyum. Şimdi Bursa'dayım. Geçinmek için memur olarak çalışıyorum. Evli ve bir oğul babasıyım. Hayattaki tek amacım insan kalabilmek. Kişisel gelişimciler kızmasın, somut bir amacım, hayalim ya da beklentim yok bu hayatta. Burası gurbet, neyi isteyip de elde etsek uçup gidiyor burada.
Kıymetli bir abim şu yorumu yaptı: “Öyle masa başında oturmak gibi değil, adam bütün gün yorulmuş, tabi oturacak. Gezmeye, yürümeye hali kalmıyor ki…”
Yerinde bir eleştiri, verecek çok cevabım yok; ama fiziksel olarak yorucu bir işi olmayanlarımız da bu şekilde davranıyor, hiç değilse onları eleştirmiş olayım.